«Мәрхүмне соңгы юлга озату шактый чыгымлы эш икән. 100 мең сумнан да кимгә төшми ди. Акчаң булмаса, чүплеккә чыгарып атмагайлары...» Трамвайда ике татар әбисе шулай сөйләшеп бара. Авыл кешесе булгач, зиратта урын булырмы, дип, алдан борчылганыбыз юк. Аның өчен акча да түләмибез. Ә шәһәр җирендә яшәүчеләргә чынлап та уйланырлык сәбәп бар, ахры. Ни дисәң дә, зират ул – бакыйлыкка күчкәннәрнең бу дөньядагы соңгы урыны.
