Меломан

Яшь чак бит инде. Күңелле иде ул чаклар. Әле авылга кайткач та кайвакыт, шул чорларны искә төшереп, дуслар белән урам әйләнгән бар. Үзебезгә күңелле була. Тик әби-бабайлар гына бармак янап кала.

Казан буйлап фатир снимайт итеп йөргән чорда мин дә бер шундый күршегә юлыктым. Музыка ярата торган. Мин дә вакыты-вакыты белән акыртып алам инде аны. Наушник белән дә тыңлаштырам. Тик бу күршенең сәер бер үзенчәлеге бар. Музыканы төнлә ярата бу. Төнге сәгать унике җитүе була, бөтен көченә музыка акыра башлый. Бер җыр ул. Чит илнеке. Сүзләре дә, көе дә таныш түгел. Тик тавышы юка гына стенаны бар дип тә белми. Үлеп ятсаң да торып утырырлык итә.

Беренче көнне түздем инде мин. Икенче төнне дә түздем, тик башка әллә нинди уйлар керә башлады. Нигә төнлә куя икән моны дим. Бер җыр инде ул. Туктый да кабат башлана. Бераз тора да тагын дәвам итә. Башта әллә ирнең төнге эшләренә шул музыка ярдәм итә микән дип уйладым. Шуңа түздем, чыгып ишек шакырга кыюлыгым җитмәде. Булмый да бит инде алай. Аның ишеген шакып: «Күрше, зинһар өчен виаграңны сүндер әле, йокларга комачаулый», – дип әйтәсеңмени? Төне буе шулай дәвам иткәч, бу уйдан да кире кайттым. Төне буе сөйрәп кабызырга полуторка машинасы түгел бит инде. Сәбәбе башка нәрсәдәдер, дим. Кычкырыша торган булсалар да, һич югы берәр көн ял итәрләр иде. Ни сәбәпле кычкырышсалар да. Хәтта сугышсалар да. Кыскасы, мин ни уйларга да белмәдем.

Дүрт-биш төн йокламый чыккач, түзмәдем, иртән күршеләрнең ишеген шакыдым. Озак шакыдым. Ишек ачучы булмады. Кемдер яши бит инде монда. Гаеп үземдә түгелдер ич инде, берәр психик авыру эләктермәгәнмендер? Берничә көн ишек кагып та ачучы булмагач, дөнья хәлен белеп булмый дип, врачка да күренеп кайттым. Чир-фәлән тапмадылар.

Адәм баласы бөтен нәрсәгә дә күнегә. Тора-бара мин дә артык игътибар бирми башладым. Шулай да әлеге хәлнең сәбәбен белергә теләү басылмады. Ишек ачучы да булмады. Шуннан бу фатирда кем яшәгәнен белешергә тотындым. Ә бәлки анда кеше яшәмидер. Җеннәр оялагандыр, шуңа күрә төннән таңга кадәр пәри туе үткәрәләрдер. Алай булып чыкмады. Эзли торгач, мин монда кем яшәгәнен ачыкладым, аның улы да бар икән. Улының телефон номеры да бар икән. Кыскасы, музыкаль бәладән котылуга юл ачылган кебек булды.

Улы белән очрашкач, барысын да аңлатып бирдем. Ә ул һушы китеп тыңлап торды да тел шартлатып куйды:
– Яп-яланаяк! – диде аннан соң. – Мин бит заманча магнитофон сатып алган идем. Таймер белән эшли ул. Бераз булыштырдым да иртәгә кереп алырмын әле дип, шул килеш калдырып киттем. Аннан соң онытыла төшкән инде.

Мин нәрсәдер аңлаган кебек булдым. Музыка уйната торган бик яхшы аппарат сатып алган да әтисенә калдырып киткән бу. Таймерны төп-төгәл сәгать уникегә куйган. Төнге уникегә...
– Ләкин әти-әниең...
– Әни юк инде хәзер. Ә әти... Колагы ишетми аның. Берни дә ишетми.
Менә барысы да урынына утырган кебек булды. Колагы ишетмәгәч, теге магнитофонның акырганын да, минем ишек какканны да ишетмәгән инде. Беркемне дә гаепләп булмый. Берни дип тә әйтеп булмый. Хәер...

Ялгыз яшәгән әти-әниләрегезнең хәлен белешергә онытмагыз. Атнасына бер тапкыр булса да.

Марат Кәбиров.