Нияз Вәлиев: “Урамда “блат” булмагач, яклаучы кешем дә юк иде”

Хәзер ул татар эстрадасы йолдызларына аранжировка ясау, көйләр язу белән шөгыльләнә. Зөлфирә һәм Алмаз Мирзаяновлар, Марат Яруллин, Рифат Зарипов, Илшат Сафин, Азат Фазлыев - бу исемлекнең бер кечкенә генә өлеше. Нияз Вәлиев белән очрашып, эстрада, шәхси тормыш турында ихлас әңгәмә кордык. 

-  Нияз, сез Казанда туып-үскәнсез икән. Үсмер чорыгыз группировкалар чорына эләккән. Курыктыгызмы?
- Әти-әни тумышы белән Кукмара якларыннан. Икесе дә Казанда укыгач, шушында төпләнеп калганнар. Әти - заводта эшләде, самолетлар җыю белән шөгыльләнде, ә әни укытучы. Без үскән чорда урам хәрәкәтләре бераз тына башлаган иде инде, тик барыбер урамда куркып йөрергә туры килде. Минемчә, без якын кешеләрне үзебез сайлыйбыз. Янәшәмдә күбрәк тәртипле, итәгатьле кешеләр булды. Урамда “блат” булмагач, яклаучы кешем дә юк иде. Шулай да ул вакытта кыйнап кайтарганнарын хәтерләмим. Болай да бәхәскә керергә, кеше белән мөнәсәбәтләр ачыклап утырырга яратмыйм. Кечкенә вакытта бокс түгәрәгенә йөри идем. Шулай бер егет бәйләнеп, эләгешеп киттек. Мин физик яктан көр булгач, аны җиргә алып салдым да: “Биреләсеңме?” - дим. “Әйе”, - ди. Мин җибәрәм, ә ул астыртын гына сугып җибәрә. Бокска йөрсәм дә, нишләптер кешегә сугарга кулым күтәрелми иде. Ул вакытта: “Астан гына сугу егет эше түгел” - дип уйлый идем. Ә тормышта төрле хәлләр була икән. Тәҗрибә белән барысы да җиңел генә булмавына төшенәсең. 

- Якын кешеләрне югалту сезне дә читләп үтмәгән...
- Әти-әнием исән-сау, бу яктан мин бик бәхетле кеше. Тик шулай да әбине югалту җиңелләрдән булмады. Әти-әни гел эштә булгач, без әби тәрбиясендә үстек. Җәйләрен кунакка кайта идек. Әби 87 яшендә бакыйлыкка күчте. Ул урын өстендә яткач, авыргач, аның вафатына әзер дә кебек идем. Әмма кеше янәшәдә булганда нишләптер хушлашу көннәре алай тиз килеп җитмәс кебек тоела. Әби белән утырып тормыш турында күзгә-күз карап сөйләшкән булмады, язмышын әни сөйләгәннәрдән генә беләм. Аның иңенә ачлык та, югалту ачылары да төшкән. Күк капусы ачылганны күргән кеше бәхетле була диләр. Әби балачагында аны күргән булган. Шунда: “Бер тапкыр булса да, туйганчы ашарга иде”, - дип теләгән. Хәзер табыннарыбыз мул, шөкер. Әби турында шул хатирәм гел искә төшеп тора. Исән чагында аралашып кала алмавыма үкенәм. Күптән түгел генә Кукмарага кайтып килдек әле. Әбинең йортына кереп, хатирәләрне яңартасы идем. Ә анда барысы да үзгәргән инде.

- Иҗат белән юлларыгыз кайчан кисеште? 
- Дөресен әйткәндә, балачакта тормышымны иҗат белән бәйләрмен дип уйламадым. Без үскәндә хәрби йә космонавт булу кебек хыяллар популяр иде. Балачакта әни минем теләгемә каршы килеп, музыка мәктәбенә йөртте. 5 ел укыдым да, ташладым. Яшүсмер чакта кызларга күз төшә башлый. Бер дустым гитарада уйный иде. “Кызларны менә ничек каратып була икән”, - дидем дә, гитарада уйнарга өйрәндем. Аннан дусларым белән рок-төркем оештырдык, чыгыш ясый башладык. Җырлар язу минем өчен бик рәхәт эш икәнен аңладым. Эстрадага да гитарист буларак кереп киттем, шулай таныш-белешләр күбәйде инде.

Дәвамы бар.