Кем ничек, ә мин дөрес яшим!

Әй, ул заманда бик кирәкле кеше идем. Түрәләр китеп тормады инде капка төбемнән. Түләүләре шәп иде, акчага кытлык күрмәдем. Җаем белән эшләдем, вакытында өйгә кереп ашадым дигәндәй, хезмәт белән ватылмадым – монысы хак. Ләкин, берничә бармагымны циркуляркага өздердем өздерүен. Хәзер дә кадердә яшим.

Төпчеген яныбызда алып калдым, йорт тезгенен дә кулларына карышып тормый гына тапшырдым. Үзләренчә эшләсеннәр, тапсыннар, булдырсыннар, ә мин болай да гомере буе булганына риза идем. Хатын мине ачуы килгән саен, май сызыгы кайнаганда тугансың, гомере буе рәхәттә яшәдең, ди. Дөрес әйтә! Ләкин бит мин артыгын күрмичә, көяләнмичә яши белдем.

Бүген дә девизым дөрес: өйдә хакимлек итәр өчен балалар белән сүз көрәштереп утырмыйм. Ә менә күршеләрдә гел киресе: яшьлекләрендә күмәк хуҗалык эшеннән кайтып кермәделәр, инде минем сыман сиксән яшенә җиттеләр, әле дә өй түрендә губернатор булмакчылар! Кайсыбызның тормышы дөресрәк соң инде? 

Алсу Хакова. Биектау.