Алинә Шәрипҗанова: “Никах укытуыбыз турында әти-әниләргә әйтмәдек”

– Ирегез Айдар белән ничек таныштыгыз?
– Безне Казан бөкеләре кавыштырды. Башта ул миңа юл бирде, аннан мин аңа. Достоевский урамына җиткәч, Айдар машинамны туктатты: “Телефон номерыгызны бирегез әле”, – диде. Мин беркемгә дә телефон номеры бирмим, дидем. Ул барыбер үзенең номерын калдырды. Берничә көн үткәч, хәлләрен белешеп, язып карарга булдым. Айдар шул ук көнне шалтыратты. Ул минем җырчы булуымны башта белмәде. Аралаша башлагач, җырларым яздырылган дискны табып, сатып алган. Айдар белән очрашкан вакытта очраклы гына Альбина Апанаеваны очраттык. Ул: “Айдар, сәләм”, – дигәч, шаккаттым. Баксаң, Альбина белән ирем бергә укыганнар икән. Айдарның ниндиерәк егет булуын сораштым. Дустым аны бик ипле, акыллы егет диде. Үзем дә бу сүзләргә инандым.

– Тәкъдимне ничек ясады соң?
– Айдар тәкъдим ясаячак көнен алдан уйлап куйган. Ә миңа ул көне килеп җиткәч кенә хәбәр бирде. “14 февраль кич белән нишлисең?” – диде. Чыгыш ясыйсым бар, дип җавап бирдем. “Көндез бушмы?”, – диде. Планнарым булмавын белгәч, кулымнан тотып алды да: “Никах укытабыз”, – дип әйтеп куйды. Мин каршы килмәдем. Никах турында беркемгә дә әйтмәдек. Әти-әниләр бик яхшы кабул иттеләр, шөкер.

– Ирегезнең беренче никахыннан улы да бар. Сез аралашасызмы?
– Тимурны бик яратып кабул иттем. Без танышканда аңа әле 3 яшь кенә иде. Айдар элеккеге тормыш иптәше белән дә таныштырды. Лилия белән дә аралашып торабыз. Аның турында бер начар сүз дә әйтә алмыйм, ул бала бәхете өчен тырыша. Аңа хатын-кыз бәхете телим. Тимурга 15 яшь, аның язмышы турында бергә уйлыйбыз. Үзем әтисез үскәч, балага әти кирәклеген бик яхшы аңлыйм. Безнең арада бернинди көнләшү юк. Тимур да шундый ихлас, акыллы егет. Аны бик яратам. Энеләре дә аңа “абый” дип эндәшә. 

–  Көнләшмисезме?
– Айдар һәрвакыт безнең белән, гаилә кочагында. Гаилә таркалса да, ир-ат баласына ярдәм итәргә, аралашып торырга тиештер. Бәйрәмнәрне бергә үткәрәбез. Сәяхәткә дә Тимурны үзебез белән алабыз. Шау-шудан өстен булырга кирәк. Андый юк-бар уйлар белән башымны катырмыйм. Дөресен генә әйткәндә, көнләшеп утырырга вакытым да юк. 

– Холыкларыгыз охшаганмы?
– Икебез дә тәмле ашарга яратабыз. Айдарның тавышы бик матур. Бергә яздырган җырларыбыз да бар. Тик сәхнәгә генә чыкмый: “Мин җырчы түгел”, – ди. Күп вакыт үземне эчтән ашыйм, уйланам. Нәрсәдер җитми төсле, тынгысыз ягым да бар. Икебезнең дә кызып киткән чаклары була. Бер кеше дә идеаль түгел. Шунысы мөһим: без бар проблемаларны уртага салып сөйләшәбез. Гаиләдә аралашу булырга тиеш. Ир – баш, хатын – муен диләр бит. Бу сүзләр безгә туры киләдер.

– Әниегез дә сезнең белән яши дип ишеткән идем. Ирегез кайнана белән тиз дуслаштымы?
– Без үз йортыбыз белән торабыз. Әни безнең белән яши, беренче катта үз бүлмәсе бар. Әни һәм тормыш иптәшем арасында мөнәсәбәтләр бик яхшы, шуңа куанам. Үз йортыбыз белән торгач, эш күп инде. Айдар белән әни икәү бакча эшләрен дә хәл итә, гел бергә киңәшләшеп эшлиләр. Алар өйдә булганда күңелем тыныч. Әни оста хуҗабикә, безгә бик ярдәм итә. Аны бик яратам. Әнием – минем дөньям, күңелем, иң зур мәхәббәтем. Айдарым да ышанычлы ир-ат, балаларны тәрбияләүгә җаваплы карый. Икесенә дә рәхмәт әйтәм.

– Өйдә татарча сөйләшәсезме?
–Татарча сөйләшергә тырышабыз. Бер концерт вакытында җырымның авторы Луиза Хәйретдинова балалар өчен китаплар алып килде. Бик яратып укыдык. Яртысын китапханәгә дә бүләк иттек. Балалар өчен татар телендә музыкаль-тарихи тапшыру ясыйсы килә. Җырлар, авторлар турында белешмәләр булсын иде. Бу әлегә хыял гына.

– Чәчләрегезгә күз тимәсен! Бер тапкыр да кисмәдегезме?
– Чәчләрем – минем горурлыгым. Алар ят күзләрдән дә саклый кебек. Кайвакыт кеше белән аралашканнан соң, хәлем начарлана, рәхәт түгел. Өйгә кайткач, чәчләремне тозлы су белән юам, дога укыйм. Шуннан җиңеллек алам. Чәчләрне 2 ай саен 2-3 сантиметрга гына кыскартып торам. Кыска прическа белән соңгы тапкыр 1997 елда йөрдем. Ул миңа ошамады, чәчләр дә озак үсте. Бүтән андый эксперементлар ясамаска үземә сүз бирдем.