Дустым кеше тормышын җимерергә тели

Тик ире генә эчкече булып чыкты, кыйнады, мыскыл итте. Күптән түгел дустым, ниһаять, ике баласын алып исерек ирдән китте. Тора-бара тормышы җайланды, яхшы эшкә урнашты, фатир алды.

Беркөнне ул бер ир-ат белән танышты, үлеп гашыйк булды аңа. Аның өчен сөенгәнем идем, әмма ул ир өйләнгән булып чыкты. Дустымның бу ирне җибәрәсе килми генә бит. Аны ничек тә үзендә калдырырга тели, балаларын аңа “әти” дип эндәшергә котырта. Хатынын табып, аңа барысын да сөйләргә җыенуын әйтте, миннән дә киңәшләр сорый. Ә мин аңа карыйм да, үз күземә һәм колакларыма ышанмыйм...

Үзем дә кайчандыр менә шундый мәгънәсез, тәртипсез, әрсез сөяркә аркасында беренче ирем белән аерылыштым. Мин бала тапкач, ул үз дигәненә иреште. Ирем белән бергә төшкән фотоларны җибәргәннән соң икесен дә күрә алмас дәрәҗәгә җиттем. Шөкер, хәзер мин кияүдә, бар да яхшы. Ә менә дустыма ачуым килә, кеше тормышын җимерергә тели. Нәрсә уйлавымны үзенә җиткеримме икән, ничек уйлыйсыз?

Камилә Н. 

Фото: ru.freepik.com