Елый-елый утырып ашадым да, чыгып киттем

Сиксән яшемне узып барам. Татарстанга кайтуым да кызык кына. Яшьлегемдә өйдән качтым. Үзем теләмәгән егеткә кияүгә бирәселәр иде. Анда-монда кунып йөри торгач, тимер юл тукталышында бер егет белән таныштым. Солдат бу, хәрби хезмәттән кайтып килеше. Иярдем моңа. Ул да җитәкләде дә кулымны, бүтән җибәрмәде. Бер күрүдә яратты мине, нәрсәм белән гашыйк иткәнмендер. Сафлыгым белән кияүгә чыктым, шуның өчен  хөрмәт итеп яшәде. 

Мин бит шаманнар нәселеннән. Әби өйрәткәнчә, кибеттән кул көзгесе алып кайтып, аңа бер мәртәбә дә карамыйча, мендәр астына куеп йоклаган идем, төшемдә иремне күрдем – шушы егетне. Мин аны вокзалда күрүгә таныдым да! 

Шул хәлне бер көнне оныкларыма сөйләдем. И, уынышты болар, ирләрен күрәселәре килә генә бит. Җыйнаулашып кибеткә киттеләр. Кызларның яшүсмер чаклары, чырык та пырык килә үзләре. Мин өйрәткәнчә ятып йокладылар. Сөенешеп уяндылар! Апа, син кемне күрдең, дип әй сорый кечкенәсе. Апасының да әйтәсе килми. Сорасалар кечкенәсе түкми-чәчми сөйләп бирәсе, ярамый, дим, моңа. 

Төшемдә мин бер яклы кап-кара өй күргән идем. Кулдан  ясалган бер урындык белән бер өстәл генә икән. Уянгач та, монда калсам – хәерче тормышка насыйп булам, дип уйлаган идем, юк, мине хәерчелек Татарстанда көткән. Хәерче дип, ул елларда бөтен кешенең тормышы шул чама иде инде. Ирем белән кайтып кердек – бер яклы өй, ни эче, ни тышы буялмаган, кап-кара. Нәкъ мин төшемдә күргәнчә!  

Чынлап та бер урындык та, бер өстәл. Аны ирем хәрби хезмәткә киткәнче пәке белән кулдан ясаган булып чыкты. Ике көн яшәгәч, күрше апасына елап кердем. Ни ашарга, ни йокларга мендәр белән юрган юк, китәм, акча биреп торчы, димен. “Ашыкма, балакаем. Бераз түз. Җайлана ул тормышлар. Менә күрерсең, авылда сездән дә бай кеше булмас берзаман, ярый китмәгәнмен, диярсең!” – дип сөт салып бирде дә, ак күмәч кисте. Елый-елый утырып ашадым да, чыгып киттем. Сабыр ителде, китәр идең дә кем көтеп тора. Соңрак үземнекеләргә хәбәр салдык, барып та кайттык – кичерделәр. Безнең нәсел андый башсызлыкны кичерми дә әле. 

Хәзер чынлап та авылда иң бай кеше без. Иремнең кулы алтын булып чыкты. Агачтан башта тәрәзә рамнары ясады, аннары ишек, урындык-өстәлләргә күчте. 6 бала үстердек. Һәммәсе дә бизнесмен. Авылга да ярдәм итәләр, кул астында ярты авыл халкы эшли. Ирем белән без генә олыгайдык. Их, яшь чагыбызда шушы тормышларда яшәсәк иде дә бит. Инде риза, картлыгыбыз кадердә. Мине алып калган күрше апасы рухына көн дә дога кылам. Китеп барсам, ирем дә, мин дә бу тормышлардан коры кала идек бит...  

Мөнәвәрә.
Сарман.
Фото: freepik.com