«Кечкенә чакта күңелгә бикләгән догалар» искә төшә

Амин дигән сәгатьләргә туры килеп, бездән дога көтеп яткан, мәгъриптән мәшрикъкәчә булган, сөякләре таралган, исемнәре онытылган, җиде буыныбызга кадәрге әби-бабайларыбызның рухлары шәрифенә ирешеп, рухларын шат итсен. Әти-әниләребезнең, газиз ир-кыз туганнарыбызның, йөрәк җимеше балаларыбызның авыр туфраклары җиңел, тар каберләре киң, караңгы гүрләре якты, бакый иманнары юлдаш, ахыргы урыннары оҗмах булсын.
Әни дога кылганда иң ахырдан "Кылган догаларым Әглиен Гыйлиенгә ирешсен" дип әйтеп куя иде. Менә шушы ике сүзне гомер буе бүтән беркемнән дә ишеткәнем булмады, әнидән дә соралмаган.

Хәер, без ул чакта аны уйларлык яшьтә дә түгел, заманасы да ул түгел. Соралмыйча калганнар һай күп лә ул. Без  сораучылар әлегә бар да, менә җавап бирүчеләр генә юк шул инде. Әглиен Гыйлиен иң югары катмы ул, иң югары ноктамы? Җавабын белмим. Гел булмаса да, Раббым, кылган догаларымны Әглиен Гыйлиенгә ирештер дип сорап куям. 

Әниләр догасы... Алар абыстайга йөреп укыган, ятлаган догалар. Ялгыш әйтәм, ятлаган түгел, "бикләгән" догалар. Алар бит "Кечкенә чакта күңелгә бикләгән догалар" дип сөйләшәләр иде.

Ә без кечкенә чакта Пушкин, Лермонтов поэмаларын ятлаганбыз, күбесен әле дә сөйләп бирә алабыз. Догалар өйрәнү ул безгә соңыннан гына мөмкин булды шул.

Бу күңел төбендә еллар буе биктә торган, кан тамырларына сеңгән һәм язгы ташкын кебек бәреп чыккан җан таләбе. Аллаһы Тәгаләгә ышану, Аңар мәхәббәт, Аннан курку... болар безнең күңелдә яшәгән. Тик заманы башка иде шул.

Менә бүген инде без, күңел түрләребезгә әниләрдән ишеткән догаларны, теләкләрне ике кулларыбызны күтәреп, күңелләр тулып, күздән яшь тамып кабатлыйбыз. Шулардан ишетеп, күңел түрләребезгә "бикләнгән" дога-теләкләребез белән әрвахларыбызның рухларын шатландырабыз. Үзебезгә, җәмәгатьләребезгә, бала-онык-туганнарыбызга хәерлесен генә теләп дога багышлыйбыз.

"Раббым, балаларыма, оныкларыма, туганнарыма гел хәерлесен генә насыйп ит, башларына исәнлек, унике әгъзаләренә сәламәтлек, ике күзләренә яктылык бир, күңелләренә рәхим-шәфкать-миһербан сал, дөньялыгыбызда ярдәмче, ахирәтебезгә догачы булсыннар, хәерле дәүләтләр белән дәүләтләндер, хәерле ризыклар белән ризыкландыр, хәерле кәсепләр белән кәсепләндер,  тапкан малларының игелеген-куанычын-бәрәкәтен бир. Раббым, әҗәлләргә сабырлык, гомерләргә бәрәкәт бир".

Менә, әниләрдән ишеткән, күңел түренә "бикләнгән" теләк-догалар. Алар үз әниләреннән ишетеп, күңел түрләрендә саклагандыр.

Менә бүген без күңел түребездән алып алар догасын үз телебез белән кабатлап, Аллаһы Тәгаләгә дога кылабыз. Бездән соң килгән буын да, киткәннәр рухына дога багышласын иде дә,  ахырдан илгә-көнгә, якты дөньяга бары тик хәерлесен генә теләсен иде.

Җирдә тормыш дәвам итә, беркөн килеп без дә китәрбез. Буыннар алмаша, дөнья үзгәрә, кием-салым үзгәрә, ризык үзгәрә. Тик мәңге үзгәрмәс дога бар, иман бар, Раббыма ышаныч бар.

Безгә кадәрлеләр дә дога кылганнар, без дә кылабыз, бездән соң да иншәАллаһ, дога кылучылар булыр. Буыннар арасын догалар бәйли.

Рәйсә Галимуллина
Кукмара, Мәмәшир
Фото: ru.freepik.com