"Мин синекен фәлән итәм, син миңа акча бирерсең... И-и, абый, сез карт икән шул..."

- Бу нинди галәмәт икән?! Шулай бер көнне караңгы төшә башлагач, урамга чыктым. Туганымның хәлен белеп кайту иде максатым. Барам шулай урамнан. Каршыма бер кыз килә. Килеп җиткәч туктатты бу мине.

- Әйдә, мин синекен фәлән итәм, син миңа акча бирерсең, димәсенме бу! Ах, мин әйтәм, оятсыз, дип тузынып киттем мин. Куркып йөгерде, дисезме, юк, и-и, абый, сез картырак икән шул, дип тыныч кына китеп барды...

Бүлмәдә тынлык урнашты. Абыебыз бераз тынып торды. Без дә шаккатып бер сүз әйтә алмый торабыз. 

- Нинди заманда яшибез... - дип үзалдына сөйләнгәндәй итте ул. Күзләре дә дымланып китте. - Бу турыда дәшми калырга ярамый. Языгыз сез бу турыда. Оятсызлык бит бу! Кая барабыз? Берәүнең кызы бит инде ул! Кадерлесе... Әллә кадерсеземе... Арчада бит бу! Әллә кайда түгел!

Румия Надршина, Арск-Информ

Фото: https://pixabay.com/