Үземнең чын беренче югалтуымны кичердем

Имтихан аралары ерак булганда аеруча күңелле көннәр башлана. Кемдер укый, әзерләнә, кемдер дуслары һәм курсташлары белән жыелышып кинотеатрга, кафе-рестораннарда вакыт үткәрә, ә минем кебекләр авылга ашыга.

Ничә ел авылдан китәргә ашкынган кыз бу язда очып авылга кайтырга булды. Кайтуымның сәбәбе – соңгы тапкыр әбиемнең күзләренә карап калу. Мин кайтканда ул инде берни аңламый иде. Бары тик түшәмгә карап ята, юрганы сизелер сизелмәс кенә күтәрелә. Ул мине танымады. Һәр кайтканда колач жәеп кочаклап, озак кына үз яныннан жибәрмәүче әбиемнең шушы халәткә калуын күргәч, каршымда кечкенә чагымдагы, һәркөн мәктәпкә аяктан кытыклап уятып, «әйдә тор», – дип елмаеп карап торган кеше икәненә ышана алмадым. Белмим, аңлата да алмыйм, өч ай эчендә йөгереп йөргән кеше шундый хәлгә килә аламыни? Күзләре, яңаклары эчкә баткан, үзе дә урын жире белән бертигез, кеп-кечкенә калган.

… Бу язның беренче көне иде. Әбине 8 ир-ат өйдән күтәреп алып чыгып киткәч тә, күңел аның юклыгына ышанмады. Ул һаман да түрдәге бүлмәдә безне көтеп ята кебек. Әле ике атна элек кенә елмаеп каршы алган иде бит, гел шулай булыр төсле тоела иде…

«Үземнең кызым шул син», «Мине дә чегән арбасыннан төшеп калгансың дип әйтәләр иде», «Кечкенә Мәрьям дип әйтәләрме?»... Бү сүзләр хәзер кайтаваз булып, ерактан гына ишетелә. Кечкенә чактагы бергә татарча сериаллар карау еракта калган, кайчандыр әбигә шул сериалның «Санта-Барбара»сын тырыша-тырыша аңлаткан һәр мизгел искә төшә.

Өчесе, жидесе, кырыгы үтте, әби гадәттәгечә балаларын, оныкларын һәм оныкчыкларын бергә жыйды.

Бу язда мин үземнең чын беренче югалтуымны кичердем. Язның һәм язмышның бер дәресе.

ТаңЧулпан.

Рәсемдә. ТаңЧулпан әбисе белән.

Фото: шәхси архивтан.