«Матри, монда начар пешерсәң, кыйнаулары бар!»
Шулай тыныч кына яшәгәндә поварыбызны комиссовать иттеләр. Бик озак эзләделәр, тәки таба алмадылар повар. Кеше ышанмаслык сүзне, дөрес булса да, сөйләмә диләрме әле?! Ничек итеп мине пешекче итеп сайлаганнарын сөйләп тормыйм. Бу хикәям армиядә биш ай буе пешекче вазифасын башкаруым турында.
Шулай тыныч кына яшәгәндә поварыбызны комиссовать иттеләр. Бик озак эзләделәр, тәки таба алмадылар повар. Кеше ышанмаслык сүзне, дөрес булса да, сөйләмә диләрме әле?! Ничек итеп мине пешекче итеп сайлаганнарын сөйләп тормыйм. Бу хикәям армиядә биш ай буе пешекче вазифасын башкаруым турында.
Әйбәт кенә хезмәт итеп яткан чаклар. Армия тормышына күнегеп беттем бит тәмам.
Үзем авыл баласы. Дүрт балалы гаиләдә беренче бала идем. Йортта малайлар эшли ала торган бөтен эшне әтием өйрәтте, аңа кулдаш булдым. Ләкин беркайчан да, үзем өчен генә булса да, бернинди ризык пешереп караганым булмады. Өйдә әни белән ике сеңелкәш тә булгач, мондый уй башка да кереп чыкмады.
Поварыбыз безне кич белән ашатты да, хушлашып, машинага утыргач, миңа түбәндәге “васыятнамә”сен әйтте: «Матри, монда начар пешерсәң, кыйнаулары бар!» Уйга калдым. Әйтүе генә җиңел бит, 33 кешене ашатып кара әле син!..
Безнең хәрби нокта белән рәттән бистә бар иде. Повар эзләп шунда киттем. Алтмыш яшьләр тирәсе бер апаны таптым бит, Ходайның рәхмәте! Ул гомере буенча балалар бакчасында пешекче булып эшләгән. Хәлемне сөйләдем моңа, көч-хәл белән үземә булышырга ризалык алдым.
Иртәнге сәгать дүртләр тирәсе. Койма аша кертү урынын алдан ук әзерләгән идем. Таныш апамны барып каршыладым. Ярый әле, апа бик түземле булып чыкты.
Мин аның һәр хәрәкәтен, һәрбер сүзен, һәр киңәшен, кайчан нәрсә һәм күпме салырга икәнен төгәл язып бардым. Иртәнге ашны әзерләп бетергәч, көндезгесенә аш куярга да өлгердек. Солдатлар уянганчы, апамны койманың икенче ягына озатып та куйдым. «Обед алдыннан килермен»,– дип ышандырып, китеп барды.
Бераздан режим буенча солдатлар тезелеп килделәр. Алар белән ике офицер да бар. Шуларның берсе: «Ул беренче тапкыр пешерә, кемгә ошамый, тавыш чыгармаска. Үзегез пешерерсез!» – дип кисәтте. Мөгаен, тәмсез булса да дәшүче булмас иде дип уйлыйм, чөнки кемнең повар буласы килсен инде.
Солдатлар ботканы ашап караганнар иде, чүт телләрен йотмадылар. «Болай пешерсә, без риза, бик риза», – дип миңа күз кысып, ризыкны мактадылар.
Пешекче апа минем янга ике атна килеп йөрде. Аңардан күп нәрсәгә – шул исәптән камыр куеп, камыр ризыгы пешерү серләренә дә өйрәндем. Мин дә аны буш калдырмадым. Ярма, тәмле солдат тушенкасы, май, чәй кебек кирәк-яраклар белән тәэмин иттем.
Әле әйтергә онытканмын. Безнең ноктада симертергә дигән ике чучка да бар иде. Элеккеге пешекчебез аларга солдатлардан калган ризыкны ашатып килде. Мин норматив белән пешергәч, беркайчан да ризык артып калмады. Шуңа күрә миңа ул чучкаларга махсус әзерләргә туры килде.
Шәфкать Гани,
Ижау шәһәре.
Фото: https://unsplash.com/
Кызыклы яңалыкларны күзәтеп бару өчен Телеграм-каналга кушылыгыз.
Комментарийлар