“Ул көнне мин ике тешсез, әмма бер яңа уенчык белән өйгә кайттым...”

Кемнеңдер ул күңелле, кызык, ә кемнәрнеңдер кызганыч. Шундыйларның берсе белән бүлешәсе килеп китте. Дүрт-биш яшьләр тирәсе булгандыр кинәт кенә бер тешем сызлый башлады. Моңарчы үзенең барлыгын сиздермәгән бу сөт теше нигәдер нәкъ менә төн уртасында, йоклап яткан вакытта “уянырга” булды. Әти белән әни төне буе мине саклап чыкканнары истә. Тешнең сызлавын басарга теләп, ипи йомшагы куеп тордылар, ялгышмасам, булышты дип истә калган. 

Иртән торып күзләрне ачуга күрше авылдагы теш табибына юл тоттык. Барасы килмиче генә бардым. Әти яңа уенчык алып бирәм дигәч кенә күндем. Табибка әти белән икәүләп кайсы теш сызлаганын күрсәттек, табиб җентекләп карады, әтине ишекнең икенче ягына озатты. Күз ачып йомганчы тештән җилләр очканын сизми дә калдым. Җыенып кайтырга чыктык, машинага таба атлыйбыз, ә теш һаман сызлый. Телне тиереп карасам, сызлый торган тешем урынында, ә күршесен юк иткәннәр. Әти башта ышанмады, тешнең урыны гына сызлыйдыр, ди, авызымны ачтырып кат-кат карады һәм янәдән җитәкләп теш табибына алып кереп китте... Шулай итеп ул көнне мин ике тешсез, әмма бер яңа уенчык белән өйгә кайттым. 

Шушы вакыйгадан соң егерме ел вакыт узды. Мин янәдән теш табибларының сукмагын таптыйм һәм балачак хатирәләрен барлыйм. Аларда курку катыш билгесезлек бар. Хәзер балаларга теш табибларыннан шүрләргә кирәк түгелдер, мөгаен. Бүген сөт тешләрен алганнан соң, теш урыннары бозылмасын өчен, вакытлыча ясалма тешләр куялар, ягъни имплантлар. Димәк, балаларга “тешсез әби-бабай” булып йөрү һәм төртмәле сүзләр ишетү янамый. Элек андый нәрсә, гомумән, юк иде. Сөйләп үткән хәл дә моның бер дәлиле.