«Әти мине аякка бастыру өчен бар көчен куя»

1971 елның апрель аенда, әнисенең олы шатлыгы булып, дөньяга килә. 

Урта мәктәпне тәмамлагач, армия сафларына алына. Армиядән кайткач, Әтнә районының Эчке эшләр бүлегенә полиция хезмәткәре булып урнаша. Хезмәт юлын гади милиционер булып башлаган әтием эшен намус белән башкаруы нәтиҗәсендә капитан дәрәҗәсенә күтәрелә. 

Бүгенге көндә ул лаеклы ялда. Хәзер мине аякка бастыру өчен бар көчен куя. Көне-төне әтием белән әнием минем белән шөгыльләнәләр. Кызганычка, мин авыру бала булып туганмын. Миндә тумыштан ДЦП авыруы. 

Мин әтиемне дөньядагы иң изге күңелле кеше дим. Ул мине тернәкләндерү үзәкләренә йөртә. Көн саен алып бара, алып кайта. Безнең чыкканыбызны машинада бишәр сәгать көтеп утыра. 

Ә буш вакытларында кул эшләре белән шөгыльләнә – агачтан коелар ясый. Тимердән эскәмияләр, капкалар, мангаллар да ясый. Безнең әтиебез турында бик күп язарга була. Ул изге күңелле, алтын куллы – дөньядагы иң яхшы әти. Мин аны бик яратам.

Азалия Гатиятуллина.