Кем нәрсәгә ия – шуның белән бүлешә

Йорт янында шактый зур алма бакчасы була. Бакча киртәсе артында иске генә өйдә холыксыз бер кеше яши иде. Яңа күршесеннән көнләшеп, ул көн саен аңа нинди дә булса начарлык эшләргә тырыша.

Көннәрдән бер көнне мөселман иртәнге намазга мәчеткә барам дип өеннән чыккач, болдырында пычрак юынтык су чиләген күрә (бу аның динсез күршесенең чираттагы “күчтәнәче” була). Мәчеттән кайткач, мөселман пычрак суны түгеп, чиләкне яхшылап юа да, шунда иң зур, иң матур хуш исле алмалар тутырып, күршесенә китә. Аны тәрәзәдән күргәч, холыксыз кеше: “Тәки теңкәсенә тидем бит моның – ызгышырга керә бу!” – дип шатланып куя. Ишеген ачкач, ул яңа күршесе кулында алма белән тутырылган чиләкне күрә һәм аптырап: “Бу... нәрсә?..” – дип сорый. “Күрмисеңмени, алма”, – дип җавап бирә күршесе, һәм шаяртыбрак күзен кысып: “Кем нәрсәгә ия – шуның белән бүлешә” – дип өстәп куя.

Ришат хәзрәт Курамшин