Табылдык кыз (хикәянең дәвамы, 6 бүлек)

Башы: Табылдык кыз (хикәянең дәвамы, 5 бүлек)

Бик бәхетле яшәде бит ул әнисе Галина гаиләсендә. Әти-әнисенең яраткан газиз баласы булды. Кечкенә чакта курчак уйнаганнарын, ак бантиклар тагып беренче тапкыр мәктәпкә баруларын, әтисенең сумкасын күтәреп кайтуларын, әнисенең иртән илтеп куюларын, “үпәч-үпәч” биттән үбеп озатуларын күз алдына китерде. Бәхетле кыз бала булып үсте, әти-әнисен өзелеп яратты. Мәктәп еллары мизгел кебек узды да китте. Училищеда укыганда көтмәгәндә-уйламаганда булачак ирен очратып, яратышып йөри башладылар. Әнә шул бәхетле мизгелләрнең дәвамы булып улы Динар, кызы Алия үсеп килә. Әти-әнисе белән йортлары янәшәдә генә. Әнисенең аңа булган мәхәббәте оныкларына да күчте. Әби-бабай белән рәхәтләнеп уйныйлар. Лена балаларын теләгән вакытта ышанып, әниләренә калдырып китә ала. 

Кич саен әнисенә кереп сөйләшеп тә алырга вакыт таба алар. Бу юлы әнисенең елый-елый “Жди меня” тапшыруын каравын күреп, Лена тоткарланырга булды, балаалрын әтиләре белән кайтарып җибәрде.

– Марат, мин бераз әни белән калам. Балаларны йокларга яткыра тор. Әни кәефсезрәк әле бүген...

– Яхшы, әнисе, кунып калсаң, шалтыратып әйтерсең. Әбигә корвалол булса да тамызып бир!

Лена үзенекеләрне озатты да, әнисе кырына килеп утырды: 

– Әни, телевизордагы шоуга ник елап утырасың икән син! Кайгырып утырмачы, шуларга йөрәгеңне авырттып. Бер дә калдырмыйча карыйсың бу тапшыруны. Җиңел түгел бит аны каравы... 

– И, кызым, әллә нинди язмышлар бар...

– Шундыйларны тапмасалар, тапшыруда күрсәтмәсәләр – менә шулай елап каратырлык тапшыру да төшерә алмыйлар бит инде алар. Мондый язмышларны махсус уйлап чыгаралардыр әле.

– Әнә баласын ничә елдан соң эзләп тапты бу хатын.

– Бу кыз теге апаның баласы буламени? Икенче гаиләдә тәрбияләнеп үскән, әйеме?

– Әйе, менә монысы бу кызның үз әнисе, тегесе – икенче әнисе, тәрбияләп үстергәне.

– Ә нәрсә булган соң? Ничек аерылганнар?

– Роддомда алышынган.

– Нәрсәләр генә юк.

– Кызым, синең белән шундый хәл булса, нишләр идең?

– Белмим. 

Кияүгә чыкканчы Лена мондый тапшыруларны бөтенләй карый алмаган булыр иде. Хәзер дә бик исе китми. Үз балаларың булгач, ничектер икенчерәк карыйсың.

Әнисен дә яхшырак аңлый кебек ул хәзер. Бала өчен шунда ук йөрәгең авырта икән! Әнисенә ул берәү генә булган. Үзенекеләр икәү бит! Икеләтә борчыласың, икеләтә шатланасың! Лена әнисенә җавап биргәнче, әллә ниләр уйларга өлгерде.

– Әйдә, әни, чәй куям, чәй эчеп алыйк.

– Кызым, мин сине дә тәрбиягә алдым. Сине башка әни тапты...

– Әни, шаяртасыңмы? Ни сөйлисең, син?! 

– Юк, шаяртмыйм! Тик мин сине бик яраттым. Син минем язмышым, бәхет кошым булдың. Әтиең белән сине үз балабыздай карап, сөеп үстердек.

– Юк, әни, ышанмыйм.

– Кызым, минем үз балам булмады. Казанга барып бала алырга уйладык. Бала тудыру йортыннан шул ук көнне бала алып кайтырбыз дип башыбызга да китермәдем. Барысы да тиз булды. Роддомда бер юрист аша барысын бик тиз хәл иттек. Сине шунда ук үз исемемә яздырып алып та кайтып киттем.

– Ничек? Роддомга кердегез дә, сөйләштегез дә, баланы кулыгызга шунда ук бирделәрдәме?

– Әйе, ул вакытта шулайрак булды. Күпләр әнә шулай балалы булып яшәп китте. Документ җыю, кайдадыр укып йөрү дә кирәк түгел иде.

– Әни, сиңа ничә яшь иде соң ул вакытта?

– Санап чыгар, 30 яшь булган!

Лена әнисе Галина белән бик озак сөйләшеп утырды. Әйтерсең, алар кемнеңдер тарихын сөйләшәләр иде. Әйтерсең, бу хәлләр аларга кагылмый! Лена әнисен өзелеп яратканга, башка әни кызы булуын бик үк чынга алып та бетермәде. Дөресрәге, артык исе дә китмәде.

Әмма башыннан бу хәлләрне тиз генә чыгара алмады. Эшкә барса да, эштән кайтса да, әнисенең әйткәннәре исенә төште. “Сине башка әни тапты...” Ничек була икән ул? Табасың да, калдырып та чыгып китәсең! Лена балаларың тиз генә өсләрен ябып килде. Әле Динар, әле Алия янына барып утырды. Күзләреннән тәгәрәп-тәгәрәп яшьләре агып төште. “Юк, балаларын калдырып чыга алмас иде ул. Әле икесен тапканда әтиләре янәшә булды. Мондый адымга бара алмас иде”, – хатынның уйлары әллә кайларга йөгерде.

– Лена, ятыйк инде. Ник ике бала арасында әйләнеп йөрисең син, уятасың бит аларны.

– Марат, минем Галина әни роддомнан кеше баласын алып кайткан. Мине башка әни тапкан икән.

– Кит, чынмы? Ышанмыйм. Сезне бер-берегездән аерып та булмый бит.

– Ышансаң – ышан, ышанмасаң – юк.

Лена иренә бу хәбәрне ике атна элек үк белүен сөйләде.

– Миңа әйтмичә ничек түзгәнсеңдер.

– Ышанасым килмәде.

– Хәзер ышандыңмы?

– Мине аны эзләп табасым килә.

– Нәрсәгә соң ул сиңа, ул синнән баш тарткан бит инде.

– Белмим, баштарак миңа барысы да минем белән түгелдер бу хәлләр кебек тоела иде. Хәзер башкача уйлый башладым. Ни өчен баш тарткан ул миннән?

– Лена, тынычлан, сиңа башта әби белән сөйләшергә кирәк. Галина Михайловнаның әйтеп бетермәгән сүзләре калгандыр әле.

Иртәгесен Лена көннең ничек үткәнен көтә-көтә арып бетте. Эштәгеләр дә Ленаның тиз-тиз бөтен эшне эшләп куюына аптырадылар.

– Ялга китмисеңдер бит, Елена Егоровна? Атналык эшне эшләп бетердегез бугай бит инде.

– Кызуырак эшләгәнемне сизми дә калдым. Бүген көн бигрәк озак үтә.

Эштән кайтышлый ук Елена әнисе Галина янына керде. Ире бүген балаларны бакчадан үзе алачак. Эх, өйдә бәлеш исе таралган. Галина Михайловна бәлеш пешешергә күршесе Нурия ападан өйрәнде. Аның бәлеше хәзер күршесенекеннән дә яхшырак чыга бугай. Камыр ашлары да гел уңып кына тора. Бергәләп бәлеш ашадылар. 

– Балалар ник керми инде. Дәү бәлеш салдым бит, – диде әнисе. 

Әтисе торып киткәч, Лена сүз катты:

– Әни, роддомда мине калдырган кешене эзләп табасым килә.

Бу сүздән соң, Галина Михайловна уңайсызланып та калды. Кемгә кирәк бу дөреслек? 25 ел саклаган серне ачып салырга ник кирәк булгандыр инде аңа. Менә күр, кызыңны тартып алырлар да, баласыз да, оныкларсыз да калырсың!

– Әни, миңа булышасыңмы? 

– Кызым, нинди максат белән эзләргә уйлыйсың?

– Табасым килә, нишләп калдырганын сорыйсым килә.

– Минем бәхетемә калдырган ул сине!

– Әни, менә алганда берәр язуга кул куйганда, берәр информация күзеңә чалынмадымы? Адресы, исеме...

Галина Михайловна ул көнне һәрбер детальне яхшы хәтерли. Тик Ленаның эзләвен теләмичә, белгән кадәре белән дә уртаклашырга ашыкмады.

– Әни, берәр адрес, исеме исеңә төшәр бәлки. Әнием, күземә кара әле. Ни генә булса да, син минем өчен беренче урында булачаксың. Ә бу вакыйгага ниндидер нокта куясым килә. Бәлки таба алырбыз...

Тик Галинаның Ленага барыбер сөйлисе килмәде. Кызының кем беләндер аралашуын да теләмәде әни кеше.

...Үзенең “Жди меня” тапшыруын карарга утыруы булды, тагын елый башлады. Кызы Ленага белгән кадәрен әйтергә дә, Мәскәүгә шушы тапшыруга хат язып карарга киңәш итмәкче булды.

Галина серне үзе чишкәнен бик яхшы аңлый иде. Моңарчы туганнардан беркем дә Ленага тәрбиягә алган бала икәнлеген сиздермәде. Ә яшьләрнең берсе дә бу хакта белмәде. “Күңелеңдә таш йөртәсең, килмәдеме? Ленаның үзеңнеке түгеллеген үзен белгертергә теләдең түгелме? Әтисе Егор әйтеп-әйтеп карады бит үзеңә. Дөреслек барыбер беленер дип курыктыңмы? Кырык эш кырык елдан соң беленер дип уйладыңмы?” – Галина үз-үзен битәрләүдән гаҗәпкә калды:

– Әнисен эзләгәннән берни үзгәрмәячәк. Ул барыбер минем кызым булып кала, – диде ул өлкәнрәк туганнарына җавап кайтарып. – Лена белән безнең арада энә очы кадәр дә ялган юк. Шуңа да дөресен сөйләмичә булдыра алмадым.

– Беркем белми кала иде. Кара хәзер бөтен шәһәр, бөтен двор сөйли башлаячак. “Жди меня”га барсагыз, бөтен дөнья беләчәк, – диде әнисенең апасы Зоя.

– Белсә, белерләр инде, апа. Без капчыкта ятмый. Анда табылган очракта гына чакыралар. Табылмаса – юк. Ленаның үзенең дә эзлисе килә. 

...Гадәттә ташлап калдырылган балалар үзләрен бу гаиләнеке түгеллекне сизә, диләр. Лена үзендә бернинди андый хис-кичерешләр тойганын хәтерләми. Шушы хәбәрдән соң, Галина әнисе әйткән бала тудыру йортына барып та кайтты. Эше белән Казанга барырга туры килгән иде. Әнисенә әйтеп тормады инде. 25 ел элек үзен ташлап калдырган, үзенә тормыш бүләк иткән хастаханәдә аның әйткәннәрен ишетергә дә теләмәделәр.

– Бездә бернинди мәгълүмат та юк. Архивтан эзләгез. Бала тудыру йорты монда хәбәр таратып утырмый. Монда яңа балалар туа, – диделәр аңа бик төксе генә итеп. – Архив икенче корпуста урнашкан.

–1982 елда Ибраһимова фамилияле кеше бала тудырганмы? Мин бит кеше өчен түгел, үзем өчен мәгълүмат сорыйм. Мине калдырганнар бит.

– Сине алган турында мәгълүмат бар. Алып үстергән әниең тапкан ана турында информациядән баш тарткан. Башка мәгълүмат юк. Ибраһимованы башка эзләмим. Калганы сер.

Яңа балалар туа, яңа язмышлар языла. Кемдер шушы бинадан үз әнисе белән чыгып китә. Кемдер чит-ят гаиләгә килеп керә. Әллә яңа тормыш балага бәхет кенә алып килер?! Лена роддомга карап, шактый озак басып торды әле.

“Исәнмесез, “Жди меня” тапшыруы. Әни белән бу тапшыруны хәзер үзем дә карый башладым инде. Мин Чаллы шәһәрендә яшим. Мине тәрбиягә алып үстергәннәр. Әти-әни миңа җил-яңгыр тидермичә үстерде. 25 ел узгач, мин үземнең башка әнием бар икәнлеген белдем. Хәзер шул әнине эзлим. Аның исемен дә, торган җирен дә белмим. Моннан 25 ел элек Казанның Зур Кызыл урамындагы роддомда тапкан һәм калдырып чыккан ул мине. Әнием аның фамилиясе Ибраһимова булганын гына ишетеп калган. Бәлки бу хатны әнием дә укыр, исән булса – бер хәбәрен бирер.

Хөрмәтле, “Жди меня” тапшыруы. Әнием сезне елый-елый карый. Бәлки безгә ярдәм итәрсез? Әнине табарга булышыгыз әле. Алдан ук рәхмәт белән, Елена Низамова”, – дип язылган хат газетада басылып чыкты.

...Хатны компьютерда язганнан соң, үксеп-үксеп елап җибәрде. Ул үзен шулкадәр ташлап калдырылган кебек хис итте:

– Ни өчен, ташладың, әни! Нинди гаепләрем бар иде синең алда?! 

Дәвамы бар.