3-4 яшьтән шундый дини тәрбия алып үскән бала булсак та, шәһәр җиренә килгәч, менә мондый өлкәдә эшли башлагач, бу юлдан аз гына тайпылган вакытлар да булгандыр.
Бүгенге көндә, Аллаһка шөкер, без (миңа берничә айдан 40 тула) әкрен генә бу юлга кереп киләбез. Тормыш иптәшем дә намазда. Ул миңа өйләнгәндә Аллаһы Тәгаләгә артык якын түгел иде. Өйләнешкәч тә мин аны «шулай кирәк, болай кирәк» дип, нәрсәгә дә булса өйрәткән булсам, бүгенгесе көндә тормыш иптәшем үзем мине бу өлкәдә өйрәтә. Без, әкренләп булса да, ныклы адымнар белән, дөрес яшәргә өйрәнеп, Аллаһы Тәгаләгә якынайганыбызны сизәбез. Концерт алдыннан да дога укымыйча сәхнәгә аяк атламыйбыз.
Комментарийлар