Дөнья матур күренгәнгә, җыры да матур булып ишетелгәндер!

Менә бу сурәттәге сыман иртәләргә дә! Кышкы иртәләрдә ат чанасына утырып күрше авылдагы мәктәпкә баргалаган бар иде... Баргалаган дим, чөнки күбрәк җәяүләп йөри идем. Ат чанасындагы рәхәтлек сирәк утырганга да истә калган инде... Йомшак, хуш исле печән өстенә менеп утырасың, ат иярләгән авылдаш абзый, өшемә тагы, дип өскә толып китереп яба. Ул толыпның авырлыгы!

Эчке ягындагы сарык йонының озынлыгы, куелыгы, йомшаклыгы! Шуңа да кышкы суык үтеп керми аңа! Чана кузгалып китә... Кышкы иртә матурлыгына чумасың! Бер якта тезелешеп бәс сарган агачлар. Икенче якта күтәрелеп килгән кояш нурлары астында елкылдап калган карлар... Мондый иртәне бер генә тапкыр күргән кешенең дә, мин Җир матурлыгын күрмәдем, дияргә хакы юктыр! Әлхәмдүлилләһ, күрдек андый матурлыкларны! Шул матурлыкларга бик туры килгән, ак карлы ялан-кырларга таралып калган җырларны да ишеттек.

Дилбегәсен каккалый-каккалый, җыр арасына:"Наа малкай, йөгер, атла!" – сүзләрен кыстыргалап ат кугалаган авылдаш абзый ишеттергәндер аларны!  Дөнья матур күренгәнгә, җыры да матур булып ишетелгәндер! 

... Дөньяның матурлыгын, яктылыгын, җылылыгын, моңлы-көйле булуын гомер буе тоеп яшәр өчен шундый иртәләр кирәк булган! Шөкер, Раббыма!

Нәсимә Садыйк.