Шөкер итә белмибез. Аның өчен акча да, мал да кирәкми...

Бүген киштәләре азык-төлек белән тулган кибетләргә керәбез дә, бөтен нәрсә кыйммәтләнде, дибез, һәрберебез машинада йөри һәм шул ук вакытта бензинның бәясе югары булуга зарланабыз, җылы, матур фатирларда, йортларда яшибез. Аны җылытыр өчен утын ташып, мичкә якмыйбыз, суны көянтәләп ташымыйбыз, суны җылытып юынмыйбыз, балалар керосин лампасы астында өй эше әзерләми, әмма шул рәхәтләрнең тәмен белеп яшисе урынга, һәрвакыт торак-коммуналь хезмәте өчен түләүләрнең күп булуына зарланабыз. (Әйе, зур. Беркем дә инкяр итми, әмма фатирны җылытуда, яктыртуда, анда җылы су булуында безнең кул хезмәте кермәгән. )

Балалар дигәннән, игътибар итәсезме икән, хәзер бит апасыннан, абыйсыннан калган өс киемен, аяк киемен киеп туздырып бетерүче балалар да сирәк. Аларга “апаныкы”, “абыйныкы” түгел, ә шәхсән үзенә алынганы кирәк. Ә элек кат-кат ямаулы кием кигәннәр, алай гына да түгел, шулай урамга чыгудан да, дуслары белән уйнаудан да оялмаганнар. Ә бүген кидереп кара син балага үзенә ошамаган киемне!  

Элек кеше эшләсә дә, бирелгән хезмәт хакына ашыйсы килгән ризыгын ала алмаган, чөнки ул ризык кибеттә булмаган, киштәләр буш булган, сирәк кенә кайта торган азык-төлеккә яртышар көн чират торганнар.

Элек каядыр барыр өчен өй тәрәзәсеннән төймәгә (кнопкага) басып машинаны кабызып, җылытып җибәрмәгәннәр, зәмһәрир салкында юка гына киемнән машинада ерак юлга чыкмаганнар, ә ат арбаларында өскә кат-кат кием киеп, бала-чаганы селкенә алмаслык итеп төреп бетереп сәфәргә кузгалганнар. Башкача юлга чыгу мөмкин булмаган.

Элек кер, савыт-саба юу машиналары, ризыкны мәшәкатьсез генә итеп, тиз генә пешереп бирә торган газ плитәләре, электр, индукцион плитәләр булмаган. Әмма әниләр, дәү әниләр, ниндидер могҗиза белән, барысына да өлгергән. Идәнне робот түгел, ә үзләре юган, керне үтүкләүнең дә үз мәшәкате булган.

Ә аннан да элегрәк, гомумән, илдә тынычлык булмаган. Кеше һәр көне, иминлеге, гаиләсе балалары өчен куркып яшәгән... Монысы инде башка тема.
Бүгенге тормышны элеккеге белән чагыштыра торган соңгы буын – ул бездер – 90нчы елларда туучылар... Әниләр, дәү әниләр алып барган тормыш рәвешен хәтерләгәнгә күрә, XXI гасырга бераз гына булса да “элек”не хәтерләп аяк бастык. Дәү әниләрнең авыр тормыш еллары турында сөйләүләрен үзенә “сеңдереп” үскән буын. Бездән соң андый буын булмас, алар “элек”не китаптан гына укып белер. Балаларыбыз яңа тормышта дөньяга килде. Яңа тормыш, әмма ул да, билгеле, үз авырлыклары белән. Шөкерсез тормыш дияр идем мин аны. Әйбер күп, әмма аның бәрәкәте, тәме булмаган тормыш бу. Кызганычка, аның матурлыгын күрә, рәхәтен тоя алмыйбыз. Яки тоя белмибез. Монда бары тик үзебез гаепле түгелме?!

Хакыйкатькә чагыштыру аша ирешелә, диләр. Зарланып, Аллаһы биргән гомеребезне, көнебезне заяга үткәргәнче, бүгенге тормышыбызны “элек” белән чагыштырырга өйрәник әле. Бераз гына булса да уйланыйк әле. Әйе, һәркемнең үз мәшәкате, үз авырлыгы, берәүнең дә гамь савыты буш түгел. Һәркем үзенчә сынала, һәркем үз юлын үтә... Әмма нинди авыр хәлдә булсак та, иң беренче чиратта, үз-үзебезгә ярдәм итүче кеше – ул үзебез. Элек булган тормыш белән хәзерге тормышны янәшә куеп карасак, бүгенгенең адәм баласына биргән мөмкинлекләренә шөкер әйтербез. Шөкер сүзләре әйтер өчен акча да, мал да кирәкми. Моны гадәткә кертик һәм үзебез дә тормышыбызның әз генә булса да “элек”кеге кебек бәрәкәтле, кызыклы булуын тоярбыз.

Айсылу Юлдашева

Фото: https://pixabay.com/ru