Үкереп елагач, тагын моң-зарын тыңламый булмады

Унтугыз яшьлек кызы бар инде Фираянең. Туганнары да күп бугай, әмма аларны шәхси тормышына якын китертми ул.
 Яшь ире карап торышка таза-сау кеше, төзелеш өлкәсендә эшләп тә йөри кебек. Алар бер карасаң, дөньядагы иң бәхетле пар, җитәкләшеп кафега, концертларга йөриләр. Ә кайчак кара тавыш чыга, сәбәбе дә бар, Фирая яшь ирен нык көнләшә. Менә бүген дә нидер булган инде, и-и дулады, чәчләре тузгып беткән үзенең.

Үкереп елагач, тагын моң-зарын тыңламый булмады. 
– Минем янга кайтмас инде ул хәзер, калыр инде шул хатын янында. Миңа хәзер кем карасын, нишлим? Кадерләгәннең кадерен белмәгән нәрсә, үзем ашамаганны ашатам, үзем кимәгәнне кидерәм бит мин аңа, – дип өзгәләнгән хатынны кызганып та куйдык. «Ашаган җиренә сыер да кайта, Фирая, елама, кайтыр», – дип, юата-юата, көчкә тынычландырып өенә озаттык, аннан барыбер юньле эш чыкмаячак. Хаклы булганбыз икән. Рәхәт тормышка ияләнгән ир йөреп туйгач, кайтып җиткән. Бергәләшеп әле төтен туздырып әрләшкән, әле култыклашып шырык-шырык йөргән ир белән хатынны күргәч: «Мондый язмыштан үзең сакла, Ходаем», – дип уйлап куябыз.

Айсылу,
Зәй.

Фото: https://www.freepik.com/