Карактан кала, уттан калмый, дибез. Җил-давыл купса, күңелдән: «Йә, Аллаһ, бәла-казалардан, ут-күздән Үзең сакла», - дип сорыйбыз. Бер-беребезгә терәтеп салган йорт, каралты-кураларыбыз кадерле. Ут сайлап тормый бит: баймы син, хәерчеме, динлеме, динсезме - барысын да «кыра».