Кара көзге (мистик хикәя, икенче өлеш)

Башы сылтама буенча: Кара көзге (мистик хикәя, беренче өлеш)
 – Кем кирәк сезгә? Ни эшлисез монда? Китегез моннан! – диде ул сулышын җыеп, үзе юка юрган белән тәнен каплап, диван почмагына сеңде.
 – Син кирәк безгә, – диде Чегән һәм гайрәтләнеп юрганны сөйрәп алды. 

Чегән Ләйсән өстенә ятып, бер кулы белән чалбар каешын ычкындырды, киемен салырга дип тезләнгән мәлдә, кыз ачыргаланып үзен көчләргә җыенучының билдән түбән әгъзасына типте. Исерек гәүдә ухылдап идәнгә авып төште. Коты очкан бичара Ләйсән мәче җитезлегендә тәрәзәгә томырылды. Ләкин, Барби белән Моряк аның аякларыннан эләктереп өлгерде һәм кире диванга сөйрәп төшерде. Кыз янә сикереп торды, үлем алды талпынуы белән чәбәләнергә кереште. Шушы өермәдән читтәрәк чүмәшкән Чегән ыңгырашып аягына басты, тешләрен шыгырдатып очынып килде дә, Ләйсәннең эченә пычак кадады.

Кыз бөтен тәнен өтеп алган авыртудан, ачыргаланып кычкырды да, кулы белән эчен тотып хәрәкәтсез калды. Үтерү-сую турында алдан килешенмәгәнлектән, Барби белән Моряк та чарасыз иде бу мизгелдә. Алар инде идәнгә чүгәләгән корбаннарына карап, артка чигенде һәм ишектән чыгып югалды. Дәшми-тынмый гына Чегән дә иптәшләренә иярде.

 Ләйсән хәле качкан аякларына көчкә басып, китап шүрлегенә куелган телефонны алырга теләде. Телефонны бик ансат кына ала иде бит ул, югыйсә. Ә бу юлы куллары җитми, сул кулын дивардан ычкындырса – егыла башлый, уң кулын эченнән алса – кан ургый. Шулай да тәвәккәлләп, уң кулын шүрлеккә сузды, әмма ул арада ярылган эченнән эчәгеләре тышка бүселергә кереште. Яраланган сылу күз аллары томаланып чайкалып китте, егылмас өчен янәшәдәге көзгенең читләренә ябышты.
– Көзге-көзгекәем, үтерделәр бит мине, үтерделәр! – дип сулкылдады кыз. Аның җаны чыга барган гәүдәсе көзгегә сыланып идәнгә шуышты, ә көзге пыяласына кан-яшь ябыша, чыккан җан йотыла барды.

 Идәндә яткан Ләйсәннең күзләрендә соңгы чаткы сүнгән мизгелдә көзгедә хатын-кыз шәүләсе пәйда булды. Бу Ләйсәннең өрәге иде. Өрәк фани дөньялыкта үз тәненнән җанын вакытсыз чыгарган явыз бәндәләрдән үч алырга, ир-ат затындагыларны җәберләргә ант бирде.
Иртән Ибраһим агайның хәлен сорашыйм, дип, ишек шакый-шакый өйгә узган каравылчы Сөләйман карт, таланган һәм кан эчендә яткан кызны күреп, чак хушыннан язмады. Бәрелә-сугыла чыгып йөгереп, хокук сакчыларына шалтыратты.
* * *
Җәй уртасы. Кайчандыр Ләйсән үз куллары белән утырткан орлыклар берсеннән-берсе матур чәчәкләр булып үсеп җитте. Бакчада шул чәчәкләргә хозурлана-хозурлана, ике ир-ат гәпләшә. Аларның өлкәнрәге Ләйсәннең абыйсы – Рашат, икенчесе – бакча өен сатып алырга теләүче Айрат исемле егет. 

– Ярыйсы бакча. Веранданың ишек, баскычларын азрак ныгытасы бар икән барын, – дигән булды Айрат, күчемсез милекнең шулай арзан бәягә кулына керүенең сөенечен сиздермәскә тырышып.
 – Ну, андый гына вак-төяк... Син аны үзең дә җырлый-җырлый төзәтеп чыгасың, – дип әңгәмәдәшенең күңеленә ярарга тырышты Рашат.
 – Мондый матур бакчаны нигә сатарга исәпләдегез соң әле? – дип сорыйсы итте Айрат.
 Сөйләшүдә андый сорау чыгарга мөмкинлеген уйлаган иде хуҗа, җавабы да әзер иде:
 – Әти-әни олыгайды. Үзем башка шәһәрдә, эшем яхшы, бакчабыз анда да бар. Монысы әрәмгә череп ятмасын диештек инде.

 Рашатның аңлатмасы бик табигый яңгырады. Әлбәттә, ул бу бакча өендә булган фаҗига хакында дәшмәде. Дөресен әйтсә, сатып алучы баш тартыр, дип шикләнде. 

Алыш-бирешнең кәгазь эшләрен тәмамлаганнан соң, Айрат үзе генә бакча өенә кайтты. Ләйсәннең өрәге аны тәрәзәдән күреп зәһәрләнде:
 – Кил, кил. Өйгә беренче һәм ахыргы керүең булыр...
 Тыныч, хезмәт сөючән гаиләдә үсте Айрат. Инженер белгечлеге үзләштерде. Шәһәрдә, бәхетенә күрә, акчалы эшкә урнашты. Вәгъдәләшкән яры Эльмира белән көзгә тормыш корып җибәрергә хыялланып йөреше иде. 
Хикәянең дәвамы бар

Фото: https://pixabay.com/