«Тукаебыз булу – зур бәхет!»

Тукай - ул минем хисси яктан яшәешемнең бер өлеше. Мин аны гел искә алам. Бәйрәм булса, "бәйрәм бүген, бәйрәм бүген" дип җырлап йөрим. Җәй көне күбәләкләр очканын күрсәм: «Әйдә әле, күбәләк, сөйләшик бергәп", - дип сөйләп җибәрәм. Тукай минем тормышымны яктырта, бәйрәмемне бизи, сагыш- хәсрәтләрне җиңеләйтә. Тукай һәрвакыт минем янәшәмдә сыман.

Бервакыт элекке "Азат хатын" журналында эшләгәндә, мин Уральскига командировкага барган идем. Анда заманында Габдулла Тукай эшләгән типографияне күрдем. Мотыйгулла хәзрәтнең йортында булдым. Ул чакта шагыйрьнең беренче шигырьләре басылган типография эшли иде әле. Ул чакта миңа: "Шәһәрдә Тукайны күргән Адам Саломонович яши", - дигәннәр иде. Аны эзләп барсам, ул Әдһәм Сөләйманович булып чыкты.

Ялгызы гына яши иде. Ул Тукайны күрмәгән, әмма Тукай шигырьләре аның тормышында юаныч булган. Шуннан кайткач, минем: "Ай сүрелгән чак иде" дигән мәкаләм басылды. Тукай кешеләрнең йөрәк хисләрен каян белеп бетергән ул? Тукайның бөеклеген яшь чагында ук халык бәяләгән, кадерен белгән. Шуның белән рухи яктан баеп яши. Әгәр аны халык сакламаса, белмәсләр иде. Минем халкыбызга рәхмәт әйтәсем килә.Тукай әсәрләренә таянып сәнгать әсәрләре тудырган иҗат кешеләренә рәхмәт. Тукаебыз булу минем өчен зур бәхет. Ул безнең халкыбызның бөеклеге турында сөйли.