Табылдык кыз (хикәянең дәвамы, 5 бүлек)

Башы: Табылдык кыз (хикәянең дәвамы, 4 бүлек)

Ник эзли? Торыр җире юкмы икән? Фагыйлә аптыравыннан әле тегендә барып кагылды, әле монда. Каян тапкан? Ишегалдында зыр әйләнеп йөри торгач, хәле киткәнен тоеп, агач бүкәнгә барып утырды. Каян белгән? Хатын җитмешкә якынлашып килгәндә, шушы хурлыкларны да күтәрәсе бар икән икәнлеген уйлап, хәле тәмам киткәнен тойды. Ничек белгәннәр аның кайда яшәгәнен?

...Капкадан гөрләшеп килеп кергән улларының тавышын ишетмәде инде ул. 
– Мин кайда?
– Әни, тынычлан, өеңдә, үз урыныңда ятасың. Замир авыл фельдшерына китте. Хәзер беләбез нәрсә булганын...
– Берни дә булмады, жилетымнан даруымны алып бир, йөрәк даруын...

Фагыйләне фельдшер яхшылап карады. Авылга шушы кызны куйганнан бирле, рәхәткә тиенделәр. Атна саен бөтен җирен тикшереп чыга, кирәк икән Айгөлләре җәһәт кенә машинасына утыртып алып та бара. Район хастаханәсендә үзе йөртә, эшләре беткәч кайтарып та куя. Мондый фельдшер да була икән, диде ул беренче тапкыр Айгөл белән сөйләшкәннән соң. Бу авыл карчыклары колакларына ялгыш кергән мамыкны алмыйча да, чукрак булып яшәп үләселәр иде. Әле дә ярый шушы бала булды, ак халатлы фәрештә дими, ни диясең инде.

– Нәрсә Фагыйлә апа, иркәләнеп ятасыңмени? Улларың килгәч, болай ярамый инде, хәзер майлап җибәрәбез үзеңне... Берәр дару каптыңмы әле?
Айгөл тикшереп алганнан соң, улларына карап, аның дулкынлануын, көчле борчылуын әйтте. Тиз генә яңа машинасындагы аппаратта йөрәген тикшерттереп алды. 
– Әниегезне бүген булса да, ялгыз кундырмагыз. Иртәгә тагы бер әйләнермен, – диде Данилны ымлап чакырып чыгарып. – Әниегез белән сөйләшегез әле. Ул үзен бик яхшы хис итә иде. Бәлки берәр хәл булгандыр.

Фагыйлә апа алай иркәләнеп ята торганнардан түгел. Фельдшер китүгә торып йөри дә башлады. Чәйләрен куйды. Улларына ашарга җылытты. Малайлар булышырга теләсә дә, табибның йөрергә кушуын сәбәп итеп, елмаеп җибәрде.
Бүген Данил белән Замир икесе дә бергә әнисе янында кунарга булды.
– Әни, мин бала чакта монда яшәгәнемне дә хәтерлим әле. Син юкта Һаҗәр әби дә монда килгән иде.
Фагыйләне Данилның сүзләре сагайтты. Һаҗәр әби дә килгән иде диме? Ул юк чакта...

Әниләренең кәефләре яхшы икәнлеген күреп, малайлар су буена төшеп китте. Ташу озакка сузылды быел. Әле урман суы төшә, әле басу суы. Язның болай сузылып килгәнен күптән хәтерләмиләр инде. Ташу суынннан балык тотуның үзгә бер рәхәтлеге бар. Балачакта Фагыйлә үзе дә әтиләренә ияреп балыкка йөргәнен исенә төшерде. Зур җәеннәргә кадәр алалар иде. Быел бәлки соңга да калынгандыр инде. Данил белән Замирның балык сөзәргә киткәннәрен Фагыйлә сөенеп карап калды. Тукта, аларга ияреп бер сары чәчле кыз да атлый түгелме? Кулында чиләге дә бар... Әйе, өчәү атлап китеп баралар... Фагыйлә баскыч култыксасына тотынып, тиз генә даруын эзләп алып капты. Үзен тынычландырырга тырышып, баскычка утырды.
– Бар да яхшы, бар да әйбәт. Син күрәсен башка кеше күрми?! Бар да үтә, – дип тынычландырды ул үз-үзен. 

Колагында Һаҗәр карчыкның: “Менә күрерсең әле, ул сине үзе эзләп табачак. Мин әйтте диярсең”, – дигән сүзләре яңгырады. Вәт күрәзәче карчык, каян белгән, әллә чыннан да төшенә кергән булган. Фагыйлә әнисенең сандыгын ачып, аннан Һаҗәр карчык биргән кашлы йөзекне эзләп тапты. Күрешсәләр, бу әманәтне үтәргә онытмаска кирәк. Алайса Һаҗәр каенана төшеңә дә кереп, тынгылык бирмәс. Уйлары каенанасы белән узган соңгы көннәренә барып тоташты. 

...Әнкәй, барысын да белгән булган, ахырсы. Өйгә чит баланы күтәреп алып кайтса да, кабул иткән булыр идеме икән әллә? Ә Илнуры алдында гаеп зур шул аның. Ул да белгәндер бәлки. Кем белә? Фагыйләгә ире ялгыш кына да бу хакта сүз катмады. Бәлкем белми дә калгандыр. Иренең үзенең соңгы вакытта бик кадерләп яшәвен күз алдына китереп, якты уйларга бирелде Фагыйлә.

Уйланып китеп, черем итеп алганын сизми дә калган. Төшләнеп кенә ята башлаган иде, ул арада тәрәзәгә чиерттеләр. Һәрнәрсәдән кызык ясап йөрүче Замир икән! 
Фагыйлә тәрәзәдән үрелеп караганда, уллары инде бакча якта учак тергезгән. Казан асып, уха пешерергә җыенып йөри иделәр. 
– Аулак кына уха ашап ятыйк әле әни янында, – диде Замир елмаеп. Аңа карап Фагыйлә дә елмаерга тырышты. Чын май ае туарга әле шактый вакыт бар. Шулай да урамда рәхәт инде. Тәмле итеп аш ашадылар. Өстәлне уллары үзләре корды, үзләре җыештырды дигәндәй. Фагыйлә үзен кунак кызы итеп хис итте. Кунак кызы... Улларына да сөйләргә туры киләчәк бит. Бәлки бүген, бәлки хәзер үк әйтергәдер.

Фагыйлә барча көчен җыеп, әйтергә җыенды.
– Сез минем янымда кунарсыз дип, урыннар әзерләп куйдым. Кереп ятырсыз. Кем кайда ятса да була 
– Ярар, әни, без бераз утырабыз әле, кереп ят.
– Тыныч йокы балалар, иртәнге чәйгә коймак пешерермен.

Фагыйлә кичен берни сөйли алмады. Төнгә каршы шундый әйберләр сөйләргә дә курыкты ул. Йокысы йокы булмады. Газетадан журналистлар килеп җиткәнче, улларына сөйләргә кирәк инде.
– Балалар, сезгә әйтер бер сүзем бар, – диде ул улларына иртәнге чәйләрне ясап. – Менә коймак пешердем, ашагыз әле. Балалар, кичә миңа телефоннан шалтыраттылар бит.

– Әни, банклармы әллә, игътибар итмә. Алар бөтен кешегә дә шалтырата. Безнең бернинди бурычыбыз да юк, беркемгә дә. Ялгыш кына да риза булма аларның әйткәннәренә, балаларың белән берәр нәрсә булды дисәләр дә, ышанма, башта безгә шалтырат. Алар шулай ялганлый, – дип сөйләп китте Замир олырак яшьтәгеләрне алдаулаучы коллекторлар, мошенниклар турында.
Фагыйлә тиз кабынып, тиз суына торган Замирын сабыр гына тыңлап торды.
– Данил, Замир, минем сездән яшерен серем бар. Сезнең кыз туганыгыз бар. Берегезгә сеңел, берегезгә апа була инде ул бала. Мин аны роддомда калдырып кайттым, – диде Фагыйлә телен көчкә әйләндереп.

Тынлык урнашты. Данил да, Замир да нәрсә әйтергә белмичә тынып калды. Данил аптыраганнан йөренә башлады, Замир исә кычкырып ук җибәрде:
– Охо, без өч туган булабыз, болай булса. Бер балага артабыз икән, кайтсын, рәхәтләнеп кунак итәрбез, – диде Замир.
Фагыйлә белән Замир икәүләшеп Данилга текәлде:
– Әни, белмим, нәрсә әйтергә дә. Балачакта өзелеп калган картиналар ялганып китте кебек күз алдымда. Мин бит синең туп кадәр корсагыңа башымны куеп йоклый идем. Ул бу өйдә булды кебек. Аннан әби, аннан әти килде. Без кайтып киттек. Белмим, безгә барыбер чит була инде ул. Бергә үсмәдек ич, – диде Данил ни әйтергә белмичә. – Әни, ничек була инде, ул монда киләчәкме?

– Миңа шалтыраттылар гына, белмим, үзе белгәнме, кемдер булышканмы, ул мине үзе эзләп тапкан...
– Ярар, әни, юк өчен борчылма. Бу яшьтә аның үзенең гаиләсе бардыр инде. Килсен, күрербез, – диде Замир авыр сөйләшүне әле теге якка, әле буякка боргалып. – Ул бит әнинең кызы, барыбер әни өчен бала бит инде ул!
Данил да, Замир да үз уйларына уралып, кайтып киттеләр. Капкадан кергән фельдшерга гына, Данил:
– Барыбер белми калмассыз. Әнине роддомда калдырган кызы үзе эзләп тапкан. Шуны хәбәр итеп шалтыратканнар кичә. Бу тирәдә булганда ешрак кергәләгез әле, – диде.

Фагыйләнең кызы турындагы хәбәр авылны яшен тизлегедәй әйләнеп чыкты. Фагыйлә үзе дә сөйләмичә кала алмады.
– Кайчан гына калдырып кайткан соң, – диеште авыл халык. Аның корсаклы йөргәнен авыл халкы да белми дә калган икән.
– Менә бит, эзләп тапкан, әнисен күрәсе килгән бит кызымның, – диде ул үзенең кызлы ана булуын күз алдына китереп. Фагыйлә инде элеккечә бу хәбәрне авыр итеп кабул итми иде. Киресенчә, ниндидер бер һавалык белән сөйләп йөри башлады. Авылда Фагыйлә апаның башына бу хәбәр тәэсир итте, баш өянәге кузгалды, ахрысы дип уйладылар.

Берничә көн үтүгә, капка төбенә кап-кара машина килеп туктады. Шуннан берничә кеше төшеп, Фагыйлә яшәгән өйгә керә башлады. Бигрәк күп болар...
– Исәнмесез, Фагыйлә апа, биредә яшиме?
– Исән әле, кемнәр буласыз?
– Без сезгә шалтыраткан идек, мин – газетадан, Илгизәр абый – “Жди меня” тапшыруыннан. Сезне эзләп табучы да ул бит! Телевизордан шундый тапшыру карыйсызмы?

– Карамыйча, карый-карый елап бетәм. Табышалар бит. Ничә елдан соң табышалар. Килгәч, керегез инде алайса, – диде Фагыйлә килүчеләргә риза булмыйча гына.
– Фагыйлә апа, хәлләрегез ничек? Авырмыйсызмы? Булып узган хәлләр, кызыгыз турында сөйләшик әле. Ничек булды бу хәлләр? – корреспондент өстәлгә телефонын, диктофонын чыгарып куйды. Язарга ручка, блокнотын әзерләде.
– Хәлем ярыйсы, шулай яшәп ятабыз. Тормышыбыз артык бай да түгел, ачка үләрлек тә түгел, – дип башлады Фагыйлә. Кызы турында сүзне нәрсәдән башларга белмәде, аннан туктый алмыйча озак сөйләде Фагыйлә. Бер тапкыр еламады. Бәгыре каткан идеме, йөрәгенә якын алмадымы бу хәлләрне? Журналист кыз аңлап та бетермәде.

– Фагыйлә апа, чит бала турында сөйләгән кебек кенә сөйлисез. Йөрәгегездә ул балага барыбер урын юкмы әллә?
– Минеке түгел бит ул, килсә, каршы алырмын, без Казанга якын торабыз. Килер, кунак булыр. Матур гына күлебез дә бар... Исеме ничек соң? Кем алган, кем үстергән? Детдомда үскәнме?
– Лена исемле кызыгыз, рус гаиләсендә тәрбияләнгән инде. Ә менә ире татар.
– Кияүгә дә чыкканмы?..
– Фагыйлә апа, кызыгызны 9, 10 яшьлек ике баласы да бар
– Шулаймени? 

Ул арада булмады фотограф кереп Фагыйлә апаны фотога төшерә башлады. Өйдә караңгырак булганга, урамга чыктылар. Анда берсеннән-берсе матур кәҗә бәрәннәре белән фотосурәткә төшерергә өлгерде.
– Менә балаларына зоопарк бездә, шәһәрдә яши дисез бит... кайтсыннар.

...Фагыйләнең тавышы битараф, шулкадәр бик ерактан ишетелде. Арада калган бушлыкны, узган елларны кызы турында хәбәр алып кайткан шушы чит кешеләр генә тутыра аламы? Журналист кыз да Фагыйлә апаның халәтеннән аптырап калды. Үкенү дә, борчылу да күрмәде кебек. Әллә Фагыйләнең йөрәк җәрәхәтләре бик тирән яшерелгәнме? Ничек баласын ташлап калдырган хатынның хис-кичерешләрен белергә? 9 ай йөрәгендә йөрткән баланы ничек калдырып була? Журналист кызның сораулары бик күп иде. Ул үзен борчыган сорауларны сак кына бирергә тырышты. Ялгыз яшәүче бу апага каты кагылырга ярамаганлыкны да аңлый иде ул. Журналист бит ул язмышларны язучы гына. Героена адвокат та, прокурор да була алмый. Журналист кыз сүз азагында тагын бер соравын бирмичә кала алмады:
– Фагыйлә апа, кызыгыз белән телефоннан сөйләшәсегез киләме? 

Дәвамы бар.

Фото: https://unsplash.com/