«Үз баласы чит бала булды» (Хикәя)

Чәй ясарга дип үрелгән җирдән Галия аны кинәт туктатты, янәсе, плитә янында буталып йөрмә. Ишарә белән урындыкка утырырга күрсәтте. 
Ниһаять, ир кыюланып китте һәм хатынына әйтергә кыймаган сүзне әйтте.
–  Галия, - Рәсим тавышын акрынайтты, - Ни бит әле...Әни шалтыраткан иде. 

Галия дәшми-тынмый токмач кисүен дәвам итте,  каенанасын җене сөймәде аның һәм моны яшермәде, шуңа аңа карчыкның ни сөйләгәнлеге кызык түгел иде.
Рәсим бераз дәшми торды.
– Ришат, ул... ул укырга керергә киләчәк...

Галия сүзсез генә токмач кисүен дәвам итте. 
– Ул бездә яшәсен әле.
Тук-тук, пычак астындагы такта уйный башлады.
– Аңлыйсыңмы, егет мәктәпне бетерде, аңа укырга керергә кирәк, мин дә... һәм без...
– Минем ни катнашым бар ? – Галия кызарынган, ачулы йөзен Рәсимгә таба борды. - Нигә моны әйттең? Нәрсә өчен?
 – Ул бала бездә яшәр.

– Юк.
– Ләкин, Галия...
– Нәрсә, Галия? Кайда йоклатасың аны? Аны кем караячак? Аны кем ашатыр?
–  Залда яши ала, диванда йоклар... Галия, бер тәлинкә аш табарсың инде.
Галия дәшми-тынмый икенче җәймәгә тотынды, тук-тук-тук, ике арадагы киеренкелек арта барды.
Бу малай Рәсимнең яшьлек хатасы.

Каенанасы да өзми куймый, гел шушы малай тирәсендә бөтерелә. Ачуны китереп. Ә үз оныкларын белеп тә карамый, хәтта авылга кунакка да чакырмый, хәер балалар үзләре дә салкын карашны тоя булса кирәк, бер-ике тапкыр әти-әниләренә ияреп кайттылар да, башка кайтмыйбыз анда, дип баш тарттылар. Димәк, каенанага үзенекеләре кирәкми, ә ул теге хатын баласы турында кайгырта. Әле бит Рәсимне дә гел оялтып тора, ә ире теге уйнаштан туганга акча җибәреп тора. Хатын ул баланың исемен әйтергә дә теләми, ә хәзер каенана менә нәрсә уйлап чыгарган, ул монда яшәячәк, имештер. Юк инде.
Галия пычак белән тактага суга. Тактаны кискәләп бетерә ахры. 

Шул азгын хатын аркасында Галия күпме борчылды... Элегрәк Рәсим әнисе янына кайткан саен, Галия төн йокламый, көндез йөрергә көче юк, сулый алмый, ире теге хатын янына китеп барыр дип борчыла иде. 
Юк, бу... малай, аның өендә яшәмәячәк, беркайчан да.
Рәсим хатынының карашыннан ук сизә иде, әгәр ул юк ди икән, димәк, юк.
Нишләргә соң аңа?

Әнисенә Ришатка булышырга вәгъдә иткән иде инде, ташламас, ничек тә хәл итәр. Ул гомумән, дөресен генә әйткәндә, Галия уеннан кире кайтыр, йомшарыр һәм бала турында кайгыртуны үз өстенә алыр дип хыяллана. 
Ул бала гына бит әле, тугызынчыны тәмамлаган, ә Галиядә ана инстинкты баш калкыр, өстәвенә Ришат яхшы тәрбия алган бала, берни дә әйтеп булмый, Рәсимнең әнисе дә малайны тәрбияләүдә ярдәм итте. Әле дә әнә ничек җан атып тора. 

Яшьлек җүләрлеге белән Рәсим Рамиләнең авырлы икәнен белгәч, качып китте... Армиядән кайткан егетнең үзе өчен яшәп каласы килде. Үз өстенә җаваплылык алудан курыкты. Ә Рамилә аны көтте, яратты.

Армиягә киткәнче бер кыз белән генә үбешкән иде бит, армиядән соң тагын аның янына килде, хәтта гаиләле булуның ни икәнен дә аңламаган бала иде әле үзе дә...

Җитмәсә тагын, дусты Айдар үчекләп торды, янәсе, Рамиләгә ябышып ятасың, сез бит бала-чага түгел, үзеңнең ирлегеңне күрсәт. Кыз егеткә ышанды, бер-ике тапкыр булды да инде...

Рамилә үзенең көмәнле икәнен белгәч, и елады. Ул чагында Рәсим үзен бу аның баласы булмаска мөмкин дип ышандырырга тырышты. Ә нәрсә? Кем белән йөргәнен карап йөрмәде, кызлар бетмәс ул...

Яратам, синнән башка яши алмыйм, дип елады Рамилә. Рәсим борылды да китте, ә күңелендә таш калды... Рамилә турында һәр урам чатында сөйләделәр, янәсе, каядыр йөргән дә, әнә хәзер Рәсимгә такмакчы, ә бәхетсез егет нишләсен, авылдан чыгып качарга мәҗбүр булган. 
Рамилә ир бала тапты. Ә Рәсимнең әнисе малаена ташланды, бар, синең улың, янәсе.
Ә кем моны исбат итә ала? Бәлки бүтәннекедер...

Авылдагылар да нәкь Рәсимнең күчермәсе, дип пышылдаша башладылар...
Рәсим Рәмилә янына килгән иде дә, кызның әти-әнисе аны капкадан да үткәрмәде, әти кеше сәнәк тотып чыкты. 

– Кызымның данын бөтен дөньяга тараттың, җир бит, күземә дә күренмә. - Рәсим ничек качып котылганын белмәде. 
Ир кире шәһәргә китте, тулай торактагы бүлмәсендә бер атна тоташ эчте. Айныса, күңелен мәчеләр тырный башлый. Янә акбашка үрелә, онытыла. Галия аны бу караңгы баздан тартып чыгарды. Хатынның беренче никахтан кызы бар иде. Шул кызны үзенеке итеп күреп үстерде Рәсим. 

Өч ел кайтмады Рәсим авылга. Бер ялында әнисе янына кайтып керсә, түр якта тач үзенә охшаган бер малай уйнап утыра. Әнисе: 
– Рамилә башта карышкан иде дә, әмма җибәрде, мин синең җүнсез булуың өчен гаепле түгел лә. Күпме әрләдем үзеңне, кеше баласын елатып, чыгып югалдың, ана сөте белән кермәгәнне, тана сөте белән керми икән инде. – Рәсимнең олы яшьтәге әнисе сукрана-сукрана идәндә уенчыклар белән уйнаган баланың аркасыннан сөйде. 

Рәсим бик озак карап торды бәләкәчкә, әмма көтелгән могҗиза булмады. Күңелдәге боз кисәген бер күрешү белән генә эретермен димә икән. 
– Галия...
Тук-тук. Пычак тавышы катылана бара. 

Рәсимнең телефоны шалтырады, әнисе икән.
– Әйе, әни... әни, мин бу... ашыгыч командировкага барасы бар, ә Галия... ул баштанаяк эшкә чумган...
– Рәсим, синең улың бит ул... Борчылма, Рамиләнең бер туганы шәһәрдә яши, Ришат анда яшәячәк, эх син... әти кеше имеш...
– Әни, мин... ни бит...

– Галия, токмач ашы пешерәсеңме әллә? Йә ярар, үпкәләмә инде, әнә бит хәл ителде. 
Төне буе Рәсимнең күзенә йокы кермәде. Ришатны берәр кая алып барырга кирәк. Юкса, әнисе ашап бетерәчәк Рәсимне. 
Иң мөһиме, бу очрашу турында Галия белә күрмәсен. Ярый, берәр нәрсә уйлап табармын, ничек булса да барып килермен.
Рәсим тынычланып йокыга китте. Ә төшендә аңа улы белән Рамилә керде, янәсе, алар өчәүләшеп болында җиләк җыялар. Улы күбәләк артыннан йөгерә дә рәхәтләнеп көлә. Иртән, әлбәттә, Рәсим бу төше турында искә дә алмаячак. Гадәти тормыш белән яшәячәк. Чит баланы үзенеке кебек карап үстерсә дә, үз канын читкә тибәрде ул.