Гөлназ Сәфәрова: «Улым беренче сыйныфта ук физика укытуларын сорый»

Айдан укырга ярата, мәктәпкә бару теләге көчле. «Садикта йоклап туйдым, ниһаять, мәктәпкә барам!» – дип сөенеп йөри инде. Көндезге йокы аркасында балалар бакчасын яратмый иде. Мәктәпкә бару теләге сүнмәсен, көчәеп кенә торсын дип телим.

«Нишләп безгә физика фәне кермәячәк?» – дип сорый. Тәҗрибәләр ясарга ярата. Минем ирем дә шундый: кайчак әллә нәрсә эшли дә, мин шаккатып, ничек эшләдең, дип карап торам. Ул: «Бу бик гади, физика законы бит», – дип тора. Күрәсең, Айдан әтисенә охшаган. Улымның туган көненә дә шартлаулар ясый торган, утлар чыгара торган аниматор чакырдык. Үзенә бик ошады. «Әни, үзем дә эшләп карыйм, сыек азот кына алып кайт әле», – дип сорый. «Өйдә генә эшли күрмә, кирәкми», – дип әйтәм. 7 яшендә физиканың күп төшенчәләрен белә. Мин, мәсәлән, ул яшемдә «сила тяжести»ның нәрсә икәнен дә аңламый идем.

Беренче сыйныфны бик авыр булыр, диләр, әмма без ул чорны үттек дип уйлыйм. Чөнки без былтыргы уку елында 83нче мәктәпкә әзерләнү курсларына йөрдек. Анда ул укырга да, язарга да өйрәнде. Аннан тыш, өй эшен дә бирәләр иде. Аны идәнгә ятып әзерләргә яратты. Бу мине борчуга салды һәм бу хакта психологлар белән дә киңәшләштем. Алар: «Баланы мәҗбүриләргә ярамый, ничек әзерләсә дә – әзерләсен», – диделәр. Әмма әкренләп мин аны өстәл артына күчердем. Елаулар да булды. Барын да кичердек.

Айдан, мәктәптән тыш, чит телләрне өйрәнү курсларына йөриячәк. Спортка килгәндә: бассейн һәм яраткан футболына. Вакыты калса, бәлки тагы да берәр нәрсә уйларбыз. Бар өмет әти-әнигә: алар ярдәмләшсә, без эштә чакта баланы алар йөртә алса гына.