Идрис Газиев: “Әти, кызганыч, моны күреп кала алмады”

– Сезнең иң популяр вакытыгызны искә алыйк әле. Ул чакларда җырчылар да санаулы иде бит.
– Дөрес, безнең кадеребез дә бар иде. Бәйгедә җиңү яуласаң, икенче көнне үк барлык массакүләм мәгълүмат чаралары шаулап торды. Безнең фотосурәтләрне беренче битләргә бастырып чыгаралар иде. Менә хәзер андый әйберләр юк диярлек. Без күп түгел, әмма иҗатка караш та башка булды. Профессиональлек, сыйфат югарырак иде. Хәзер барлык яшь җырчыларны да яхшы дип әйтеп булмый. Алар барысын да тиз телиләр. Әгәр тәмле “ипи” пешерергә теләсәң, сабыр итәргә кирәк. “Җете кызыл тиз уңа”, – дигән мәкаль бар. Кызганыч, яшьләрнең карашлары шулайрак. Тиз булсын, күп булсын. Әмма беркайчан да актуальлеген югалтмый торган сүзләр бар: “Намус белән хезмәт ит”. Нинди генә һөнәр булса да, эшсөючән, максатчан кешеләр уңышка ирешә. 

– Тормышыгызда нинди яңалыкларыгыз бар, Идрис абый? 
– Яңалыклар булып тора, шөкер. Укучыларымның уңышларына сөенеп яшим. Хәзер татар музыкасы буенча гыйльми эшләр язам. Уфа сәнгать институтының вокал кафедрасы профессоры булуыма да шактый еллар. Сәхнә, гыйльми эшләр, укыту – шушы өч юнәлешне бергә алып барырга тырышам. 

– Күп кенә Башкортстан артистлары Татарстан сәхнәсен дә үз итә. Сезнеңчә бу яхшымы?
– Әлбәттә, яхшы. Казан белән Уфа юлларына беркайчан да тузан кундырмыйм. Ничә еллар ике республикага да хезмәт итәм. Уфа – туган ягым, монда үстем, белем алдым. Казанга килеп үземнең сәнгатемне күрсәттем, бик җылы каршы алдылар. Уңга-сулга тайпылмыйча, вакланмыйча үз юлымнан барырга тырыштым. 

– Әти-әниләрегез исән-саулармы әле?
– Икесе дә мәрхүмнәр инде. Аларга бик рәхмәтлемен. Әти-әни фатыйхасын алган бала бәхетле була. 15 яшьтән үк җырчы булырга теләдем, минем уй-фикерләремә алар каршы килмәде. Икесе дә гомер буе укытучы булып эшләделәр. Бик зыялы, итәгатьле кешеләр иде. Сәнгатькә мәхәббәтне дә нәкъ алар тәрбияләде. 

– Уңышларыгызны күреп калдылармы?
– Аллаһка шөкер, күрделәр. Әни профессор булганымны белгәч, бик горурланды. Берсендә авылда аш үткәргәндә күрше-тирә апалар җыелган иде. “Идрис укыту эше белән дә шөгыльләнә икән”, – дип әйткәч, әни: “Ул укытучы түгел, ә профессор”, – дигән. Әти, кызганыч, моны күреп кала алмады. Әмма бик күп фильмнарымны карады. Әти-әнине искә алмаган көнем юк. Аларга булган рәхмәтемне сүз белән генә аңлатып бетереп булмый. Укытучыларыма, композитор, шагыйрь дусларыма да ихлас рәхмәтлемен. 

– “Яшь буын артистлары укытучылары турында оныта”, – дигән фикерне еш ишетәм. Сез дә үпкәләмисезме?
– Сыйныфыма килеп кергән кеше мине мәңге онытмыйдыр ул (көлә). Эшемне бик яратам, укучыларны да эшне сөяргә өйрәтәм. Мин кырыс түгел, таләпчән кеше. Аңлашып эшләргә тырышабыз. Мин һәрвакыт сүзләремне уйлап әйтәм, шуңа күрә укучыларым белән яхшы мөнәсәбәтләрдә калабыз. Шалтыратып хәл-әхвәл белешеп торалар. Алар арасында опера җырчылары, эстрада җырчылары да бар. Укучыларыма гел әйтә торган сүзләрем: “Һәрвакыт кешелекле булып калыгыз”.  Үзем дә гомер буе шул принципларга таянып эшләдем.